हमने तो डरना छोड दिया है...

हमने तो डरना छोड दिया है,
पुरी दुनिया जहां से भाग रही,
वही रुकना ठाण लिया है।
सब भाग गए तो मुसीबतों से,
कौन लढेगा ए जाण लिया है।

हमने मुसीबतों का इरादा पहचान लिया है।
              देख अकेले हमे,
              वो तूट पडणे के लिए तैयार है।
              देख अकेले हमे,
              वो डराने के लिए तैयार है।
              देख अकेले हमे,
              वो हाराणे के लिए तैयार है।

हमारे पास साधन कम पर,
मन मे विश्वास भरपूर है।
लढ रहे है, हारा रहे है;
लढ रहे है, हारा रहे है।

देख अकेले हमे लढते हुए,
मुसीबतों को हारते हुए,
सब खडे हो गए डरते हुए।

अब हम सब साथ है,
मुसीबतों के बाप है।
हारना तो छोडीए, डरना भी अब पाप है।

                           
                                             ✍️एक विद्यार्थी.
--------------------------------------------------
विचारमाले विषयी अधिक माहिती:- विचारमाला

प्रवास एका अधिकाऱ्याचा... (भाग 1)

त्याच्या कार्यामुळे सर्वजण आनंदात असावेत,  त्याच्या कार्यामुळे सर्वजण सुखी व्हावेत,
त्याच्या कार्यामुळे सर्वजण सुरक्षित राहावेत,
त्याच्या कार्यामुळे नवा आदर्श घातला जावा,
या भावनेतून निर्माण झालेल त्याच स्वप्न,
हो त्याचच स्वप्न, आजपर्यंत जिवंत ठेवल त्याला.

लक्ष्य निश्चिती झाले पण मार्ग सापडत नव्हता, शिक्षकांच्या रूपात मार्गदर्शन भेटले अन मार्ग सापडला, 
हो मार्ग सापडला; अधिकारी बनण्याचा..

स्वप्नाच्या मार्गावर आधीच मोठ मोठाले खड्डे; 
'अवघड', 'अशक्य' या संज्ञेशी जोडलेले;
पण त्याच्या जिद्दीसमोर हरलेले.

दहावी पास, बारावी पास,
उच्चशिक्षणासाठी मोठ्या शहरात,
डिग्री पास त्याच आनंदात, त्याच जोशात,
प्रवास सुरु झाला...
हो प्रवास सुरु झाला, अधिकारी बनण्याचा.
-------------------------------------------------------------------

त्याला जाणीव होती त्याच्या परिस्थितीची,
त्याला आठवण होती त्याच्या आई-वडिलांची,
त्याला माहीत होत प्रेरक-उत्प्रेरकांच आक्रमण,
त्याला समजत होती आधुनिकतेची,
त्याला जिव्हाळा होता मानवतेचा,
त्याला इच्छा होती पुनरुत्थानाची,
त्याला आशा होती नवनिर्मितीची, विकसित देशाची...

संन्यस्त झाला तो अनिश्चित काळासाठी 
हो संन्यस्त झाला तो आई-वडिलांपासून,
    संन्यस्त झाला तो घरच्या कार्यांपासून,
    संन्यस्त  झाला तो समाजापासून,
    संन्यस्त, संन्यस्त, संन्यस्त सर्वांपासूनच...

शिकवणी वर्ग, सेमिनार, अभ्यास, मार्गदर्शन, नोट्स आणि सराव सराव सराव...
त्याच्या जिद्दीला तोडणार साधनच पुढे आलं नाही...

दिवस रात्र न पाहता;
घडयाळीच्या काट्याला शांत करून अभ्यास करू लागला;
फक्त अधिकारी बनण्यासाठी.

                                                               भाग 2

प्रवास एका अधिकाऱ्याचा...(भाग 2)

परीक्षेचे दिवस;
तोच जोश, तोच उत्साह...

पूर्वपरीक्षा पास... 
मुख्य परीक्षा पास...
मुलाखत नापास...
भडीमार, भडीमार, भडीमार,
ओळखीतल्या अनामिकांनी खूप भडीमार केला त्याच्यावर... 
पण तो निर्भीड... 
पुन्हा उठला... 

पुन्हा;
शिकवणी वर्ग, सेमिनार, अभ्यास, मार्गदर्शन, नोट्स आणि सराव सराव सराव...
त्याच्या जिद्दीला तोडणार साधनच पुढे आलं नाही...

दिवस रात्र न पाहता;
घडयाळीच्या काट्याला शांत करून अभ्यास करू लागला;
फक्त अधिकारी बनण्यासाठी.

दुसरा प्रयत्न;
तोच जोश, तोच उत्साह...

पूर्व पास,
मुख्य पास,
मुलाखत जोरदार,
प्रश्नांचा वेग जोरात,
याबद्दल काय वाटत? त्याबद्दल काय वाटत?
हे असच का? ते तसच का?
उत्तरांचा वेगही जोरात,
बत्तीस मिनिटानंतर प्रश्नोत्तराच युद्ध संपल, मुलाखत संपली.
-------------------------------------------------------------------
मे च्या उत्तरार्धात, शेताच्या बांधावर; 
            अदृश्य भविष्याची स्वप्न पहात बसला होता; 
फोन वाजला, निकाल लागला, तो अधिकारी झाला;                      अदृश्य भविष्य स्पष्ट झालं.

मार्गदर्शन करणारे शिक्षक आठवले; 
खंबीरपणे उभे राहणारे आई-वडील आठवले; 
बारा वर्षांपूर्वी पाहिलेले स्वप्न आठवले; 
स्वप्नात पाहिलेला देश आणि देशाचे भवितव्य आठवले;
सोसलेली दर्दनाक गरीबी आठवली;
जगाने केलेली चेष्टा आठवली;

आज ओळखीतले अनामिक, ओळखीतले हितचिंतक बनण्याचा प्रयत्न करत होते;

तो सर्वांना माफ केला.

तो अधिकारी झाला. 






                                                                           भाग 1

टीकेच्या अर्थासंदर्भात...

टीका करावी पण अपुऱ्या ज्ञानाने नको,
उणिवा दर्शवावे पण मनस्ताप होईल असे नको,
मार्ग सुचवावे पण अंमलबजावणीची सक्ती नको,
परखड बोलावे पण असत्य नको.


स्वतःची बढाई मारण्यासाठी, स्वतःचे ज्ञान दर्शवण्यासाठी टीका  नसावी, टीकेला पण काही अर्थ असावा.

टीका एकटी नसावी,  गुणगान ही असाव कारण कोणतीही गोष्ट पूर्णपणे वाईट नसते.

थोडक्यात ,

भाष्य टीकात्मक नसाव,  समजून सांगणार असावं.

आणि हं,

भाष्य करताना सातत्याने टिकाच करणे थोरांचे लक्षण नाही हेही लक्षात असाव.

धन्यवाद, मी आपला आभारी आहे.

स्मशानभूमी

आज स्मशानभूमीतुन मावळत्या सूर्याला पाहत होतो,

स्मशानभूमीत मानव लाकडाच्या सरणावर जळत होता;
                    त्याच्याजवळ कावळे कुठेही दिसत नव्हते,
                    गाय दूर थांबूनच हसत होती.

आज स्मशानभूमी भरगच्च भरली होती,
       संपूर्ण जग जळायला आलय असा वाटत होतं;

अग्नी स्वतःच  प्रकट झाली होती;
       मानवतेच्या रक्षणासाठी प्रकट झाली असावी कदाचित.
जोराचा वारा सुटल्यामुळे आग अधिक तिव्र होत होती;
माणवासोबत त्याची वाईट कर्मही जळत आहेत असा भास होत होता.

आकाश आणि भूमाता आज शांत होते,
चांगले कर्म अजून जिवंत आहेत असे त्यांना पाहून वाटत होते.

मानवाचा विकास आज त्याच्या मदतीला येणार नव्हता,
                              कारण मानवच मृत पडला होता;
मावळता सूर्य नवीन दिवस उजाडणार आहे याचे संकेत देत होता.

मी शांतपणे उभा टाकलो होतो;
  आगीचा भडका उडाला आणि मी देखील त्यात जळू लागलो;
  स्मशानभूमीत जिवंतपणे जळणाऱ्यांच्या मदतीसाठी थांबलो एवढीच माझी चूक होती.

   त्यानंतर माझं आणि जळणाऱ्या मानवाच काय झालं मला माहित नाही.

    नवीन दिवस उजाडला का हो?

---

【स्मशानभूमी ही कविता माझ्या आवाजात M 4 MARATHI CHANNEL वर नक्की पहा, ऐका ...】

धन्यवाद, मी आपला आभारी आहे.