तोच जोश, तोच उत्साह...
पूर्वपरीक्षा पास...
मुख्य परीक्षा पास...
मुलाखत नापास...
भडीमार, भडीमार, भडीमार,
ओळखीतल्या अनामिकांनी खूप भडीमार केला त्याच्यावर...
पण तो निर्भीड...
पुन्हा उठला...
पुन्हा;
शिकवणी वर्ग, सेमिनार, अभ्यास, मार्गदर्शन, नोट्स आणि सराव सराव सराव...
त्याच्या जिद्दीला तोडणार साधनच पुढे आलं नाही...
दिवस रात्र न पाहता;
घडयाळीच्या काट्याला शांत करून अभ्यास करू लागला;
फक्त अधिकारी बनण्यासाठी.
दुसरा प्रयत्न;
तोच जोश, तोच उत्साह...
पूर्व पास,
मुख्य पास,
मुलाखत जोरदार,
प्रश्नांचा वेग जोरात,
याबद्दल काय वाटत? त्याबद्दल काय वाटत?
हे असच का? ते तसच का?
उत्तरांचा वेगही जोरात,
बत्तीस मिनिटानंतर प्रश्नोत्तराच युद्ध संपल, मुलाखत संपली.
-------------------------------------------------------------------
मे च्या उत्तरार्धात, शेताच्या बांधावर;
अदृश्य भविष्याची स्वप्न पहात बसला होता;
फोन वाजला, निकाल लागला, तो अधिकारी झाला; अदृश्य भविष्य स्पष्ट झालं.
मार्गदर्शन करणारे शिक्षक आठवले;
खंबीरपणे उभे राहणारे आई-वडील आठवले;
बारा वर्षांपूर्वी पाहिलेले स्वप्न आठवले;
स्वप्नात पाहिलेला देश आणि देशाचे भवितव्य आठवले;
सोसलेली दर्दनाक गरीबी आठवली;
जगाने केलेली चेष्टा आठवली;
आज ओळखीतले अनामिक, ओळखीतले हितचिंतक बनण्याचा प्रयत्न करत होते;
भाग 1
No comments:
Post a Comment